Kırdığımız Oyuncaklar

Yoksul olsa da bir yigin oyuncak yapardi babasi, Hans Christian Andersen'e. Ayakkabi tamircisi olan babasinin hunerli ellerinden cikan bez kuklalar ve onlari oynattigi sahne, Danimarkali unlu yazarin cocuklugunda en cok sevdigi oyuncaklar olur. Andersen, kendisini 1841 yilinda Istanbul'a tasiyan geminin kupestesinde "Zuleyha" adli alti yasindaki bir kiz cocuguyla ahbaplik kurmayi basarir. Evet, bu bir basaridir; cunku Turk cocuklari yabancilarla muhatap olmamalari konusunda siki tembihlidirler. Ama Andersen, dizlerine bile oturtur Zuleyha'yi. Bu dostlugun baslangici ise bir oyuncaktir: "Bana oyuncagini gosterdi, her iki kulaginin arkasinda minicik birer kus bulunan at bicimindeki bir su testisiydi bu; Turkce konusabilsem hemen bu oyuncaga dair bir masal uydurup anlatirdim ona."