Trauma bezkresu. Nietzsche, Lacan, Bernhard i inni

Najwazniejsze dla calego zamyslu konstrukcyjnomyslowego ksiazki sa trzy tekstyrozdzialy poswiecone postaciom Nietzsche Lacan Bernhard ktore zdaniem Autora i tu formuluje on swoje credo sprostaly wyzwaniu nihilistycznemu przepracowaly pozytywnie tytulowa traume bezkresu afirmujac wobec notorycznej grozby bezsensu przygodnosc i niekoniecznosc istnienia w nieskonczonosci poza wszelka dajaca sie racjonalnie oswoic caloscia Kazda z nich czyni to w swoisty dla siebie sposob dostepnymi sobie srodkami jezykowoteoretycznymi Filozof Nietzsche porzuca wobec porazajacego sceptycyzmu swe absolutystyczne pretensje by ostatecznie oddac sie radosci tworzenia psychoanalityk Lacan odsuwa fantazmaty zwiazane z pragnieniem Innego na rzecz afirmatywnego popedowego trwania przy realnym pisarz Bernhard rozbija swe obsesyjne marzenie o doskonalosci by wyzwolone przez nie bladzenie ironicznie uczynic bolesnie ponawiana przygoda S Ksiazka jest swietnie napisana sugestywnie i przekonujaco z pasja takoz demaskatorska i polemiczna wiec dostrzezemy w niej tez niekiedy ostre sady wyrazajace ideowe preferencje Autora usprawiedliwione kontekstem interpretacyjnoteoretycznym Trudno znalezc na krajowym rynku wydawniczym pozycje podejmujaca scisle tytulowa problematyke i do tego ujmowana w odniesieniu do omawianych w pracy myslicieli mimo to niejako a priori wziawszy pod uwage pozycje o mniej lub bardziej zblizonej tematyce ksiazke Marcina Polaka zakwalifikowalbym raczej do grupy znakomitych Z recenzji dra hab Pawla Pieniazka